โดย หมอโจ

มุมมองเจ้าของบ้าน ตอนที่ 37
ฟังแม่เล่า...เม้าท์เรื่องบ้าน

“บ้านไปถึงไหนแล้ว”
แม่ผมเอ่ยปากถามเมื่อหลายวันก่อน

“ โธ่แม่ พึ่งขึ้นเสาเอกได้ไม่กี่วัน
มันจะไปได้...มากแค่ไหนกันเชียว ”

“ อย่าลืมทำที่เก็บของเผื่อไว้ด้วยนะ”
“ คร้าบบบบบ”

“ ห้องนอนแขกทำดีๆ เผื่อแม่
ลงไปเยี่ยม จะได้พักสบายๆหน่อย ”
“ คร้าบบบบบ ”

“ ถ้ามีหลานเมื่อไหร่ แม่ก็จะอยู่ยาวเลย ”
“ หา....! ”

ว่าแล้วแม่ผมก็สาธยายความย้อนไปถึงตอนที่พ่อกับแม่...แต่งงานกันใหม่ๆ แล้ว
ต่อมา..ก็ปลูกบ้านหลังปัจจุบัน หลังที่ผมเติบโตมาตั้งแต่อายุ 5 ขวบ

“สมัยนั้นปลูกบ้านเองราคาไม่กี่หมื่นเองนะ พ่อโจน่ะ ออกแบบเองเป็นสถาปนึก
เอง..นึกเอาเองทั้งนั้น ไม่ถามแม่ซักคำ ”

หมอผึ้งชำเลืองตามาทางผม อารมณ์คงประมาณว่า
“ ชั้นรู้แล้วล่ะ ว่าเธอได้เชื้อใครมา ”

“เล่าต่อครับแม่ ! ” ต้องรีบตัดบท ก่อนที่สายตาเธอ จะเชือดเฉือนผมไปกว่านี้

แม่เล่าให้ฟังว่า สมัยนั้น ไม่รู้จักหรอก สถาปนิก บริษัทรับสร้างบ้านก็ยังไม่มี
เหมือนทุกวันนี้ ใครจะสร้างบ้าน

ก็ต้องไปหาผู้รับเหมา..ซึ่งก็มักจะเป็นคนในพื้นที่สร้างให้ แบบบ้านก็เขียนใส่
เศษกระดาษเอา ( แม่บอกอย่างนี้จริงๆ )

“พิมพ์เขียวไม่มีเหรอแม่ ?” ผมล้อแม่เล่น

“ พิมพ์เขียวเหรอ 
ถึงมีนะ สล่าก็อ่านไม่เป็นหรอก ”

ทางเหนือเค้าเรียกช่างว่า “ สล่า ” ครับ (อ่านว่า สะ-หล่า ) สล่าที่สร้างบ้านให้
ตอนนั้น..แม่บอกว่าจบแค่ ป.4 เอง แต่ทำได้ทุกอย่าง ตั้งแต่งานปูน งานไม้
งานปูกระเบื้อง ยันงานไฟฟ้า งานประปา เรียกได้ว่า All in One ครบเครื่องครับ

แต่ความรู้ภาคทฤษฎีเชิงช่าง เชิงก่อสร้าง อ่านแปลนพิมพ์เขียวได้เนี่ย
ไม่ค่อยมีหรอก..อาศัยว่าสร้างไปคิดไป ตามความเคยชิน หรือภูมิปัญญาช่างท้องถิ่น

“บ้านก็เลยออกมาแบบที่เห็น”
ตกลงมันดีหรือไม่ดีเนี่ย ?

“จำได้รึเปล่า ตอนบ้าน
ใกล้เสร็จ..โจไปก่อวีรกรรมอะไรไว้ ”

เอาละสิ! แม่ทำท่า
จะเผาผมให้หมอผึ้งฟังซะแล้ว

“ โจน่ะ ชอบมาวิ่งเล่นแถวที่เค้าก่อสร้าง เห็นกองทรายเป็นไม่ได้ ชอบไปเล่นนู่น
ขุดนี่..จนทรายเกลื่อนไปหมด บางทีก็เอาค้อนของสล่า มาตอกตะปูเล่น
เอาสีทาบ้าน...มาทาหมาก็มี ”

หมดกัน..ภาพลักษณ์เด็กดีของผม

“ แต่สุดท้าย..เจอดี ไปปีนประตูที่สล่าเค้าวางพิงฝาผนังไว้ จนประตู...หล่นใส่
หัว..เย็บไปหลายเข็ม ” สมน้ำหน้า!

เปลี่ยนเรื่องดีกว่า มี
แต่เรื่อง..น่าอายทั้งนั้นเลย

สมัยนั้นจำได้ว่า บ้านผม ออกจะดูเดิ้นสุดในละแวกเลยนะ เพราะเพื่อนบ้าน
ส่วนใหญ่ เค้าจะสร้างบ้านเป็นห้องแถวทำจากไม้
( ถ้าเคยดู “แฟนฉัน” คงพอนึกออก )

แต่บ้านผมเป็นบ้านรุ่นแรกๆ ที่ก่ออิฐฉาบปูน..สร้างเป็นบ้านชั้นเดียว 2 ห้องนอน
1 ห้องน้ำ หน้าบ้านติดถนนใหญ่..หลังบ้านมีคลองชลประทานไหลผ่าน

วันเวลาผ่านไป หลังจากความเจริญ
คืบคลานเข้าสู่เชียงใหม่ แบบไม่ขาดสาย บ้านคนอื่นๆ เค้าก็ย้ายไปหมดแล้ว
บ้างก็เปลี่ยนสภาพจากบ้านเป็นร้านค้า เป็นเซเว่นอีเลเว่น

“แต่บ้านผม...ก็ยัง
อยู่ที่เดิมและสภาพเดิมๆ”

เคยมีคนมาถามซื้อบ้านผมไปทำเป็นอาคารพาณิชย์..เสนอเงินก้อนใหญ่

แต่แม่ไม่เอา เพราะผูกพันกับที่นี่ มีญาติพี่น้องอยู่ใกล้ ดีกว่าไปอยู่บ้านจัดสรร
ที่ต่างคนต่างอยู่ และยังไม่รู้ว่าเพื่อนบ้านจะเป็นใคร

แม่บอกว่า..ใช้เวลาสร้างบ้านอยู่ร่วม ๆ
4 เดือน สร้างๆหยุดๆ เพราะหาเงินไม่ค่อยทัน

ราคาสร้างบ้านตอนนั้นประมาณ 8 หมื่นบาท บวกค่าแรงสล่าอีก หมื่นสอง ซึ่ง
ณ เวลานั้น..ก็ถือว่าแพงใช้ได้เลย

“แม่ก็หยิบยืม..คนนั้นคนนี้บ้าง
เงินเก็บบ้างเหมือนโจกับผึ้งนั่นแหละ”

ตอนสร้างบ้าน พ่อพึ่งรับราชการใหม่ๆ..เงินเดือนแค่ 2,800 บาท
ก๋วยเตี๋ยวชามละ 7-10 บาท น้ำมันเบนซิน..ลิตรละ 2-3 บาท

"แม่บอก..พ่อต้องขาย
มอเตอร์ไซด์..เปลี่ยนมา
ขี่จักรยานไปทำงานแทน"

( โห..ซึ้ง )

ผมนึกถึง...ภาพโฆษณา
ลีโอเบียร์ ชุด “ ใช้ชีวิต ”

ที่มีหนุ่มออฟฟิศมาดเท่ห์ สำนึกรักธรรมชาติ ขี่จักรยานมาทำงาน เดินขึ้น
บันไดแทนลิฟท์ เปิดหน้าต่างรับลมแทนเปิดแอร์ แล้วมีนางเอกหน้าสวยนั่งซ้อน
ท้ายจักรยานในตอนจบ

คิดว่าพ่อผม...ก็คงประมาณนั้น

“ เปล่าเลย พ่อโจน่ะไว้ผมยาวเป็นฮิปปี้
ขี่จักรยานได้ไม่กี่วัน โดนรถยนต์เบียด
ตกข้างทาง ก็เลยมาอ้อนแม่ขอ
ซื้อมอเตอร์ไซด์..มือสองมาขี่แทน ”

แม่นะแม่ ทำภาพลักษณ์พ่อ เสียหมด!

-โปรดอ่านต่อหน้าถัดไป-

ไปหน้าสารบัญ
ประสบการณ์การสร้างบ้าน